Verhalenproject 2

18 oktober 2023

Op weg naar de Copernikkel -in de Bossche wijk- Boschveld passeer ik de van Musschenbroekstraat waar ik misschien wel meer dan 10 jaar heb gewoond. (Tijd gaat klonteren naarmate de herinneringen toenemen) Ik weet nog dat iemand verbaasd reageerde toen ik daar ging wonen, alsof het er niet pluis was. Daar heb ik nooit iets van gemerkt. Het was er rustig wonen, vlakbij het station als poort naar de rest van de wereld. Inmiddels is er veel veranderd. Het is nog meer uitgegroeid tot een diverse multiculti-samenleving dan toen ik er woonde. Veel falafel, Turkse bakker en -pizza. Ik weet nog dat de Turkse supermarkt er kwam, nadat de Nederlandse verdwenen was. Ik ben eens gaan neuzen bij Erfgoed 's-Hertogenbosch en kwam daar een foto tegen van de Turkse supermarkt in 1993 toen hij waarschijnlijk net geopend was (Aha..toen woonde ik daar al) , en een foto van het winkelcentrum uit 1957 toen de wijk er net stond. Voordat de wijk het daglicht zag werd er gesproken van ’polder Boschveld’, een lege vlakte achter het spoor. Weer terug naar mijn wandeling waar ik Leidi Haaijer in de Coopernikkel achter de naaimachine tref. Leidi is een geëngageerd kunstenaar woonachtig en werkzaam in Boschveld. De maatschappij is haar werkveld en ze voelt zich op haar plek in die diversiteit van werelden die samenkomen in de wijk. Er ontstond als vanzelf een mooi gesprek over het samenvallen van kunst en het maatschappelijke. Als kunst niet langer een schilderij voor boven de bank is, hoe noem je het dan? Als kunst samenvalt met de maatschappij, verdwijnt het dan, is het dan nog zichtbaar? Wie bepaalt dat wat kunst is? Is het de context? Leidi is op zoek naar continuïteit, dat een project beklijft en een blijvende verandering teweeg brengt. Veel kunstprojecten zijn tijdelijke impulsen die gebruik lijken te maken van sentimenten die spelen in de samenleving en resoneren in kunstland maar beklijven niet op de plek waar de inspiratie vandaan gehaald is. Het gaat ook over communicatie, hoe noem je wat je doet, aan wie leg je het uit, met wie ben je in gesprek. Door niet in hokjes te denken kunnen mooie verbindingen ontstaan. En daarvan is coöperatie de Copernikkel een prachtig voorbeeld waaronder verschillende initiatieven vanuit de wijk zijn ondergebracht, zoals bijvoorbeeld de Boschveld Wereldkeuken.

Ik vervolg mijn weg op zoek naar de verhalen via de podcast die op initiatief van Paleis van de Volksvlijt zijn gemaakt in de wijk. Op de Parallelweg hoor ik via een QRcode het verhaal van een prostituee die in nagedachtenis van twee overleden collega’s haar schrijnende verhaal vertelt, een verhaal in en over de Boschveldtuin waar ik tussen de bloemen een bekende tref. Vanmiddag ga ik op zoek naar alle andere luisterverhalen en wie weet nieuwe ontmoetingen. Wordt vervolgd.