Brief 3 aan Vincent van Gogh

16 mei 2023

Op 11-05-2023 schreef ik -als artist in residency in Studio ZOOkeeper- mijn derde brief als antwoord op de 23 brieven die Vincent van Gogh schreef in 1883 in Drenthe.

Beste Vincent,

Gisteren heb ik met Bert Finke locaties bezocht waar jij gewandeld hebt in november 1883. In Nieuw-Amsterdam bij het station is jouw schilderij van de ophaalbrug heel groot geschilderd op een graansilo en om de hoek van datzelfde gebouw, een portret van jou zoals je eruit moet hebben gezien in de tijd dat je hier verbleef. Omdat er geen afbeeldingen bestaan van hoe jij er toen uit zag is er via allerlei nieuwe technieken jouw beeltenis samengesteld. In jouw brief van 16 november schrijf je over jouw tocht naar Zweelo, ’s ochtends om drie uur in een open karretje met als vermoedelijke wegwijzer de kunstenaar Max Liebermann die daar gelogeerd en geschilderd had. Ik werd daarentegen rondgereden in een ware automobiel om 9 uur in de ochtend met jouw brieven als leidraad.

Het treft me dat je het Drentse landschap beleeft via de ogen van de schilders die je bewondert zoals Corot. Sommige schilderijen beklijven als vensters naar een werkelijkheid achter de werkelijkheid. Ze openen het landschap zodat je meer gaat zien. Dat doe jij nu ook. Ik heb boerderijen gezien die jij ook moet hebben gezien. Je beschrijft de diepzwarte aarde die nu in de lente veel minder somber maakt dan in de tijd, het najaar, dat jij hier was. Bovendien zag ik er een bijzonder tropisch geel vogeltje in zitten, die door de donkere aarde nog geler leek. Het lijkt alsof je in jouw brieven met woorden verf aan het mengen bent; door de kleuren te benoemen word je ervan bewust en ga je ze echt zien.

Je tekende in een herberg in Sleen een oude vrouw aan een spinnenwiel. Daar is nog steeds een logement. Daar ga ik eens aanbellen om te kijken hoe het er nu is. Vanuit Sleen liep je naar Noord-Sleen en kwam je langs het huis waar ik nu logeer en dat er toen nog lang niet stond. Door jou kijk ik om de hoek van de tijd naar het verleden. Hoe zou het zijn om 140 jaar vooruit te kijken?

We zijn op bezoek geweest bij de 92 jaar oude Rika Jidding, de kleindochter van de herder die jij hebt ontmoet. Ze spreekt Drents. Dat is toch echt wel een andere taal dan die ik versta. Via haar dochter en Bert kon ik met haar praten. Het was net alsof via haar genen jij iets dichterbij kwam, alsof ik je bijna kon aanraken. Zij benoemde ook het lantaarntje (waar je over schreef in jouw brief) die de vrouw naast de herder droeg om het donkere spelonk bij te lichten. Ik zag de donkerbruine schaapsschuren. Ze staan er nog. Door de woorden van de dochter van Rika zag ik jou in 1883 als onbekende jonge schilder de herder ontmoeten; in een wereld waar kunst ver te zoeken was. Door de loop van de tijd heeft deze gebeurtenis een andere lading gekregen. Hoeveel ontmoetingen of alledaagse gebeurtenissen zakken er niet weg in de tijd?

Je besluit jouw dag en brief als ware het een muziekstuk waarin je als in een droom ondergedompeld was. Je had jezelf vergeten in die symfonie schreef je. Dan gebeurt er iets. En ben je helemaal aanwezig. Ik las dat je van Wagner hield die met zijn muziek grootse landschappen tovert waarin je niet anders dan opgenomen kan worden. Klein en geborgen in een groots en mystiek landschap van klank waarin alles samenvalt.