De laatste excursie bij museum Slager

16 april 2018

Alle gefilmde verhalen zijn inmiddels te horen en te zien in Museum Slager die verteld zijn tijdens de (eet-)bijeenkomst van Het Museum van de Onschuld in mijn tentoonstelling In Dialoog.
Henri Broeren (directeur WillemTweefabriek) vertelde zijn ontroerende verhaal n.a.v. een bruidstaartbeeldje en een singeltje van de Beatles (She loves you), Joost van Pagée (theatermaker) nam een videoband mee, plebaan Geertjan van Rossum vertelde n.a.v. het Nieuwe Testament en Marie-Antoinette Aarts (bestuurder/gastvrouw museum Slager) over een klein schilderijtje van P.M. Slager.

 

Inmiddels heb ik 4 excursies geleid van Museum Slager, naar het stadhuis, eindigend in de WillemTweefabriek.  A.s. zaterdag 21 april om 13.30 uur is de laatste alweer..
Je kunt je ervoor opgeven via info@moniquebroekman.nl.
Het is erg leuk om te vertellen over de projecten die ik laat zien in Museum Slager, in relatie tot het museum en tot de andere locaties die we bezoeken. Het zijn interessante locaties met hun eigen verhaal en mijn werk mag daar (voor even) wonen. Tijdens mijn verhaal zie ik steeds weer andere verbanden of nuances. Ik ben gewend mijn vizier te richten op wat komen gaat; wat geweest is, is geweest. Hoewel dat niet wil zeggen dat ik niet voortbouw op mijn ervaringen. Door de rondleidingen sta ik langer stil bij verschillende projecten, en door de vragen die komen kijk ik even met de frisse ogen van de toeschouwer.
Doordat ik de tentoonstelling steeds aanvulde met nieuwe films, en door de rondleidingen kom ik regelmatig in museum Slager. Het is leuk om zo onverwachte ontmoetingen te hebben met bezoekers en met hen in gesprek te gaan.
29 april is de laatste dag van de tentoonstelling.

 

Een tentoonstelling is de eindstreep van een creatief proces. Het werk is afgerond, en staat stil om bekeken te worden. In de tentoonstelling In Dialoog heb ik de verbinding gevonden met mijn werk en museum Slager, maar niet alle aspecten van mijn werk/projecten zijn te zien geweest.
De afgelopen jaren heb ik b.v. geëxperimenteerd met film in relatie tot schilderen, zoals in Reïnventing paradise in het stedelijk museum in Den Bosch en Picknick in het bos in de Willem2fabriek.
Het stilstaande beeld; het olieverfschilderij t.o.v. het bewegende filmbeeld interesseert me.
Het zijn verschillende tijden; een film neemt een andere tijd dan een schilderij als je ernaar kijkt. Een schilderij staat stil en draagt –als het goed is- de tijd in zich.
Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat je in de ruimte -waar de films te zien zijn van Het Museum van de Onschuld in Museum Slager- omringd wordt door monumentale geschilderde en getekende werken. Hierin komen die verschillende tijden ook samen. Als toeschouwer neem je plaats aan dezelfde tafel als waar gegeten is door genodigden, omringd door monumentale stille getuigen van momenten die geweest zijn. Luisterend naar de gefilmde verhalen ervaar je de ruimte en tijd anders.

 

Terug naar het hier en nu.
Ik heb een klein portret in opdracht afgerond en weggebracht, en een ander dubbelportret (in opdracht van het BKKC) van kinderen is in de maak. Het zijn fijne kleine werken die me terug brengen naar het hier en nu. Mijn ‘wil-knop’ moet ik dan even uitzetten, het gaat alleen om kijken en dat is soms al moeilijk genoeg. Het gaat niet om een kopie van de werkelijkheid, maar om iets dat daaronder schuil gaat. Dat wat niet te zien is, maar wel voelbaar als het nu oplost in het moment.